اختلال دوقطبی که پیش‌تر به نام بیماری مانیک-دپرسیو شناخته می‌شد، یک بیماری جدی روانی است که با نوسانات شدید خلقی مشخص می‌شود؛ این نوسانات شامل فازهای اوج هیجانی (مانیا یا هیپومانیا) و فازهای افت خلقی (افسردگی) هستند. این تغییرات خلقی می‌توانند به‌طور چشمگیری بر سطح انرژی، رفتار، قضاوت و توانایی انجام فعالیت‌های روزمره تأثیر بگذارند. اگرچه اختلال دوقطبی یک بیماری مادام‌العمر است، اما با درمان و مدیریت مناسب، افراد می‌توانند زندگی پرباری داشته باشند.
چند نوع اصلی از اختلال دوقطبی وجود دارد:
اختلال دوقطبی نوع ۱ شامل اپیزودهای مانیا شدید است که حداقل یک هفته ادامه دارند و اغلب با دوره‌های افسردگی دنبال می‌شوند.
اختلال دوقطبی نوع ۲ شامل دوره‌های افسردگی عمده و دوره‌های هیپومانیا (خفیف‌تر از مانیا) است.
اختلال سیکلوتایمیک شامل دوره‌هایی از علائم خفیف هیپومانیا و افسردگی است که حداقل دو سال ادامه دارند.
از جمله علائم مانیا می‌توان به اعتماد‌به‌نفس بیش‌ازحد، کاهش نیاز به خواب، پرحرفی، افکار سریع، رفتارهای تکانشی و فعالیت زیاد اشاره کرد. در دوره‌های افسردگی، فرد ممکن است احساس غم، ناامیدی، خستگی، تغییرات در خواب یا اشتها، و افکار خودکشی را تجربه کند.
درمان مؤثر اختلال دوقطبی معمولاً شامل ترکیبی از دارو—مانند تثبیت‌کننده‌های خلق، داروهای ضدروان‌پریشی یا ضدافسردگی‌ها—و روان‌درمانی، از جمله درمان شناختی-رفتاری (CBT) و آموزش روانی است. ایجاد تغییرات در سبک زندگی، داشتن برنامه‌ریزی منظم و برخورداری از حمایت اجتماعی نیز در مدیریت این بیماری نقش دارند.
تشخیص زودهنگام و درمان مداوم کلید کنترل علائم اختلال دوقطبی است. اگر شما یا اطرافیانتان علائم این اختلال را دارید، مشاوره با متخصص سلامت روان بسیار ضروری است. با مراقبت صحیح، افراد مبتلا می‌توانند به ثبات خلقی برسند و از کیفیت زندگی بالایی برخوردار شوند.
