بیماری پارکینسون یک اختلال عصبی پیشرونده است که حرکت را تحت تاثیر قرار می دهد و در اثر تخریب نورون های تولید کننده دوپامین در مغز ایجاد می شود. علائم بیماری پارکینسون معمولاً شامل لرزش، سفتی عضلات، کندی حرکت (برادی‌کینزی) و مشکلات تعادلی است.
با پیشرفت بیماری، بیماران ممکن است مشکلات گفتاری و نوشتاری و همچنین زوال شناختی را تجربه کنند. اگرچه در حال حاضر هیچ درمانی برای بیماری پارکینسون وجود ندارد، اما چندین استراتژی مدیریتی وجود دارد که می تواند به کاهش علائم و بهبود کیفیت زندگی کمک کند.
مدیریت بیماری پارکینسون اغلب شامل ترکیبی از داروها، فیزیوتراپی و اصلاح سبک زندگی است. داروهایی مانند لوودوپا و آگونیست های دوپامین معمولاً برای افزایش سطح دوپامین در مغز تجویز می شوند که به کنترل حرکت کمک می کند. فیزیوتراپی همچنین برای حفظ تحرک، انعطاف پذیری و تعادل ضروری است. برنامه‌های ورزشی متناسب با بیماران پارکینسون می‌تواند به کند کردن پیشرفت علائم حرکتی کمک کند. در برخی موارد، گزینه های درمانی پیشرفته مانند تحریک عمقی مغز (DBS) ممکن است در نظر گرفته شود، به ویژه زمانی که داروها اثربخشی کمتری دارند. DBS شامل کاشت الکترودها در مغز برای تنظیم سیگنال های غیر طبیعی است که باعث مشکلات حرکتی می شود.
یک رویکرد چند رشته ای شامل عصب شناسان، فیزیوتراپیست ها و مراقبان در مدیریت بیماری پارکینسون و کمک به بیماران برای حفظ استقلال و بهبود کیفیت زندگی بسیار مهم است.
