بیماری های خودایمنی زمانی رخ می دهند که سیستم ایمنی بدن به اشتباه به بافت ها و اندام های خود حمله می کند. در شرایط عادی، سیستم ایمنی بدن از مهاجمان مضر مانند باکتری ها و ویروس ها محافظت می کند. با این حال، در افراد مبتلا به اختلالات خودایمنی، سیستم ایمنی سلول‌های سالم را به‌عنوان تهدیدهای خارجی شناسایی می‌کند و به آنها حمله می‌کند. این منجر به التهاب مزمن و آسیب به قسمت های مختلف بدن می شود. بیش از 80 نوع بیماری خودایمنی وجود دارد، از جمله بیماری هایی مانند آرتریت روماتوئید، لوپوس، مولتیپل اسکلروزیس و دیابت نوع 1. علائم بسته به بیماری خاص و اندام‌های درگیر بسیار متفاوت است، اما اغلب شامل خستگی، درد مفاصل، مشکلات پوستی، مشکلات گوارشی و عفونت‌های مکرر است. تشخیص این بیماری ها اغلب دشوار است زیرا علائم آنها می تواند مشابه سایر بیماری ها باشد.
درمان بیماری‌های خودایمنی معمولاً بر مدیریت علائم و کاهش فعالیت سیستم ایمنی برای جلوگیری از آسیب بیشتر متمرکز است. داروهایی مانند کورتیکواستروئیدها، سرکوب کننده‌های ایمنی و عوامل بیولوژیک معمولاً برای کنترل التهاب و کند کردن پیشرفت بیماری استفاده می‌شوند. در حالی که هیچ درمانی برای بیماری های خودایمنی وجود ندارد، تشخیص و درمان به موقع می تواند به طور قابل توجهی کیفیت زندگی را بهبود بخشد و به بیماران کمک کند علائم را مدیریت کنند و از عوارض طولانی مدت جلوگیری کنند.
