صرع یک اختلال عصبی است که با تشنج های مکرر و غیرقابل تحریک مشخص می شود که می تواند از نظر شدت و فرکانس متفاوت باشد.
مدیریت صرع نیازمند یک رویکرد جامع متناسب با شرایط خاص هر بیمار است. هدف اصلی مدیریت صرع کنترل تشنج، کاهش دفعات آنها و بهبود کیفیت زندگی بیمار است.
درمان معمولاً با داروهای ضد تشنج شروع می شود که به تثبیت فعالیت الکتریکی مغز کمک می کند. انتخاب دارو به نوع تشنج، سن بیمار، سلامت کلی و عوارض جانبی احتمالی بستگی دارد. برای بسیاری از افراد، دارو با موفقیت تشنج ها را کنترل می کند و به آنها اجازه می دهد زندگی عادی داشته باشند. در مواردی که داروها به اندازه کافی تشنج ها را کنترل نمی کنند، گزینه های درمانی دیگر ممکن است بررسی شوند. اینها شامل مداخلات جراحی برای برداشتن بخشی از مغز است که باعث تشنج می شود، تحریک عصب واگ (VNS) و تحریک عصبی پاسخگو (RNS). تنظیم سبک زندگی، مانند مدیریت استرس، اطمینان از خواب مناسب، و اجتناب از محرک‌های تشنج، نیز جنبه‌های مهم مدیریت صرع هستند.
برای بیماران مبتلا به صرع مقاوم به دارو، درمان های غذایی مانند رژیم کتوژنیک می تواند موثر باشد. پیگیری منظم با متخصص مغز و اعصاب برای نظارت بر وضعیت، تنظیم داروها و ارزیابی اثربخشی درمان ضروری است. با ترکیب مناسب مداخلات پزشکی و شیوه زندگی، بسیاری از افراد مبتلا به صرع می توانند به کنترل قابل توجهی تشنج دست یابند و زندگی با کیفیت بهتری داشته باشند.
