شنوایی شناسی یک رشته تخصصی است که به مطالعه، ارزیابی و درمان اختلالات شنوایی و تعادل اختصاص دارد. شنوایی شناسان، متخصصان این حوزه، نقش مهمی در تشخیص و مدیریت مسائل مختلف شنوایی از جمله کم شنوایی، وزوز گوش (زنگ در گوش) و اختلالات تعادل دارند.
آنها از انواع روش‌های آزمایشی برای ارزیابی قابلیت‌های شنوایی یک فرد استفاده می‌کنند، که ممکن است شامل شنوایی‌سنجی با صدای خالص، شنوایی‌سنجی گفتار، و تست انتشار گوش‌آکوستیک باشد.
عمل شنوایی شناسی نه تنها شامل شناسایی اختلالات شنوایی، بلکه همچنین توسعه برنامه های درمانی شخصی شده است. اینها ممکن است شامل نصب سمعک، کاشت حلزون یا سایر وسایل کمکی گوش دادن باشد.
شنوایی شناسان همچنین خدمات توانبخشی را برای کمک به بیماران برای سازگاری با کم شنوایی و بهبود کیفیت زندگی خود ارائه می دهند.
علاوه بر عمل بالینی، شنوایی شناسان با طراحی برنامه هایی برای غربالگری شنوایی نوزادان و حفظ شنوایی در محل کار اقدامات پیشگیرانه را انجام می دهند. آنها اغلب با سایر متخصصان مراقبت های بهداشتی همکاری می کنند تا از مراقبت های جامع برای بیماران با سابقه پزشکی پیچیده اطمینان حاصل کنند.
تحصیل در شنوایی شناسی معمولاً به مدارک پیشرفته مانند دکترای شنوایی شناسی (Au.D.) یا Ph.D نیاز دارد. در زمینه های مرتبط با ادامه رشد تقاضا برای خدمات شنوایی شناسی، به ویژه در میان جمعیت های مسن، نقش شنوایی شناسان به طور فزاینده ای در ارتقای سلامت شنوایی و افزایش توانایی های ارتباطی در تمام گروه های سنی حیاتی می شود.
