درمان هپاتیت بر مدیریت و درمان احتمالی التهاب کبد ناشی از عفونت‌های ویروسی، بیماریهای خودایمنی یا سایر عوامل متمرکز است. رویکرد درمانی بر اساس نوع هپاتیت A، B، C، D یا E و شدت آسیب کبدی متفاوت است. برای هپاتیت A، که به طور معمول خود محدود کننده است، درمان شامل مراقبت های حمایتی مانند هیدراتاسیون کافی، استراحت و حفظ یک رژیم غذایی سالم است. اکثر افراد بدون نیاز به داروهای ضد ویروسی به طور کامل بهبود می یابند.
درمان هپاتیت B ممکن است شامل داروهای ضد ویروسی مانند تنوفوویر یا انتکاویر باشد که به سرکوب تکثیر ویروس و کاهش التهاب کبد کمک می کند. برای برخی از افراد، به ویژه آنهایی که مبتلا به هپاتیت B مزمن هستند، درمان طولانی مدت دارو برای جلوگیری از عوارضی مانند سیروز کبدی یا سرطان ضروری است. هپاتیت C پیشرفت های قابل توجهی در درمان داشته است، به ویژه با ظهور داروهای ضد ویروسی با اثر مستقیم (DAA). این داروها می توانند اکثر موارد هپاتیت C را با یک دوره درمانی به طور معمول 8 تا 12 هفته درمان کنند. DAAها بسیار موثر هستند، با نرخ درمان بیش از 90٪ و حداقل عوارض جانبی. هپاتیت D فقط همراه با هپاتیت B رخ می دهد، بنابراین مدیریت آن به طور کلی شامل درمان هپاتیت B با داروهای ضد ویروسی است. در برخی موارد، درمان با اینترفرون ممکن است برای هدف قرار دادن هر دو ویروس استفاده شود.
هپاتیت E اغلب خود محدود کننده است و نیاز به مراقبت های حمایتی مشابه هپاتیت A دارد. با این حال، در موارد شدید، به ویژه برای زنان باردار یا کسانی که سیستم ایمنی ضعیفی دارند، ممکن است درمان ضد ویروسی ضروری باشد. علاوه بر درمان های ضد ویروسی، مدیریت هپاتیت شامل نظارت منظم بر عملکرد کبد، تغییرات سبک زندگی مانند اجتناب از مصرف الکل و حفظ یک رژیم غذایی سالم و واکسیناسیون در صورت لزوم است. تشخیص زودهنگام و درمان مناسب برای جلوگیری از آسیب طولانی مدت کبد و بهبود نتایج بیمار بسیار مهم است.
