تنگی ستون فقرات کمری وضعیتی است که با باریک شدن کانال نخاعی در قسمت تحتانی کمر مشخص می شود که می تواند طناب نخاعی و اعصاب را تحت فشار قرار دهد. این وضعیت اغلب به دلیل تغییرات مربوط به سن در ستون فقرات ایجاد می شود، اما می تواند توسط عوامل دیگری مانند شرایط مادرزادی یا آسیب نیز ایجاد شود. مکانیسم و علل
کانال نخاعی فضایی است که نخاع و اعصاب را در خود جای داده است. تنگی ستون فقرات کمری زمانی رخ می دهد که این فضا باریک می شود و منجر به فشرده شدن نخاع یا ریشه های عصبی می شود.
عوامل اصلی این باریک شدن عبارتند از: بیماری دژنراتیو دیسک: دیسک های بین مهره ها با افزایش سن هیدراتاسیون و قابلیت ارتجاعی خود را از دست می دهند که منجر به کاهش ارتفاع دیسک و باریک شدن کانال نخاعی می شود. استئوآرتریت مفصل فاست: آرتریت در مفاصل فاست می تواند منجر به تشکیل خارهای استخوانی شود که می تواند به کانال نخاعی نفوذ کند. هیپرتروفی لیگامنتوم فلاووم: ضخیم شدن لیگامنتوم فلاووم، رباطی که در امتداد پشت کانال نخاعی قرار دارد، می تواند به تنگی کمک کند. فتق دیسک: برآمدگی یا فتق دیسک می تواند به داخل کانال نخاعی بیرون زده و باعث فشرده شدن شود. علائم علائم تنگی ستون فقرات کمری می تواند بر اساس شدت تنگی و میزان فشردگی عصب متفاوت باشد. علائم رایج عبارتند از: کمردرد: اغلب به صورت درد یا کسل کننده توصیف می شود که ممکن است با ایستادن یا راه رفتن طولانی مدت تشدید شود
. درد یا ضعف پا: این درد که به عنوان لنگش نوروژنیک شناخته می شود، معمولاً در حین فعالیت بدنی رخ می دهد و با استراحت بهبود می یابد.
بی حسی یا گزگز. : احساس بی حسی یا گزگز ممکن است پاها، باسن یا پاها را تحت تاثیر قرار دهد.
مشکل در راه رفتن: بیماران ممکن است دچار مشکل در راه رفتن یا احساس سنگینی در پاها شوند که می تواند تحرک را محدود کند.
تشخیص
تشخیص تنگی کانال نخاعی شامل ترکیبی از معاینه فیزیکی و مطالعات تصویربرداری است. سابقه پزشکی و معاینات فیزیکی: متخصص، علائم، سابقه پزشکی را ارزیابی می کند و یک معاینه فیزیکی برای ارزیابی عملکرد عصبی انجام می دهد.
مطالعات تصویربرداری:
MRI: تصاویر دقیقی از کانال نخاعی ارائه می دهد و می تواند نشان دهد میزان تنگی و تاثیر آن بر نخاع و اعصاب.
سی تی میلوگرافی: شامل تزریق ماده حاجب به کانال نخاعی برای افزایش تجسم ساختارهای ستون فقرات است.
اشعه ایکس: می تواند تغییرات دژنراتیو مانند باریک شدن فضای دیسک و خار استخوان را نشان دهد.
گزینه های درمانی
مدیریت تنگی ستون فقرات کمری بر تسکین علائم و بهبود عملکرد تمرکز دارد.
گزینه های درمانی عبارتند از: درمان های محافظه کارانه: فیزیوتراپی: ورزش و کشش می تواند ثبات ستون فقرات را بهبود بخشد و علائم را کاهش دهد.
داروها: NSAID ها، استامینوفن و کورتیکواستروئیدهای خوراکی می توانند به مدیریت درد و التهاب کمک کنند.
اصلاح سبک زندگی: مدیریت وزن و اصلاح فعالیت ها می تواند علائم را کاهش دهد.
اقدامات مداخله ای: تزریق استروئید اپیدورال: این تزریق‌ها داروهای ضدالتهابی را مستقیماً به ناحیه آسیب‌دیده می‌رسانند تا درد و تورم را کاهش دهند.
تزریق مفصل فاست: تزریق هدفمند به مفصل فاست می تواند درد ناشی از آرتروز را کاهش دهد.
مداخلات جراحی: لامینکتومی: برداشتن قسمتی از جراحی مهره (لامینا) برای کاهش فشار روی طناب نخاعی یا اعصاب.
فورامینوتومی: روشی که دهانه‌های خروج اعصاب از کانال نخاعی را بزرگ می‌کند تا فشردگی عصب را کاهش دهد.
فیوژن ستون فقرات: ممکن است همراه با لامینکتومی جهت تثبیت ستون فقرات انجام شود.
پیش آگهی و بهبودی
پیش آگهی تنگی نخاع کمری بر اساس شدت بیماری و رویکرد درمانی انتخاب شده متفاوت است. درمان‌های محافظه‌کارانه می‌توانند برای بسیاری از بیماران مؤثر باشند، در حالی که گزینه‌های جراحی زمانی در نظر گرفته می‌شوند که علائم شدید هستند یا به‌طور قابل‌توجهی بر کیفیت زندگی تأثیر می‌گذارند. توانبخشی و فیزیوتراپی پس از درمان برای بهینه سازی بهبودی و حفظ بهبود عملکرد بسیار مهم هستند.
