بیماری آلزایمر یک اختلال عصبی پیشرونده است که در درجه اول حافظه، تفکر و رفتار را تحت تاثیر قرار می دهد. این شایع ترین علت زوال عقل است و معمولاً افراد مسن را تحت تأثیر قرار می دهد. آلزایمر با تجمع پلاکهای آمیلوئید و گرههای تاو در مغز مشخص میشود که در ارتباط بین نورونها اختلال ایجاد میکند و در نهایت منجر به مرگ سلولهای مغز میشود.
علائم اولیه شامل از دست دادن حافظه، سردرگمی، دشواری در انجام وظایف آشنا و تغییرات خلقی است. با پیشرفت بیماری، بیماران ممکن است توانایی برقراری ارتباط، انجام فعالیت های روزانه و شناخت عزیزان خود را از دست بدهند.
در حال حاضر هیچ درمانی برای بیماری آلزایمر وجود ندارد، اما مدیریت بر کاهش پیشرفت علائم و بهبود کیفیت زندگی تمرکز دارد. درمان معمولاً شامل داروهایی مانند مهارکنندههای کولین استراز و ممانتین است که میتواند به مدیریت علائم شناختی در مراحل اولیه تا میانی بیماری کمک کند.
علاوه بر داروها، شناخت درمانی، تمرینات حافظه و مشارکت اجتماعی می توانند به حفظ عملکرد شناختی و به تاخیر انداختن زوال کمک کنند. مراقبین نقش اساسی در مدیریت بیماران آلزایمر ایفا میکنند و برای کارهای روزانه پشتیبانی میکنند و به مدیریت علائم رفتاری مانند بیقراری، پرخاشگری و سرگردانی کمک میکنند. یک برنامه مراقبت جامع که شامل درمان پزشکی، درمان و حمایت مراقبین باشد برای افزایش کیفیت زندگی افراد مبتلا به آلزایمر و کمک به حفظ استقلال تا زمانی که ممکن است ضروری است.
