بیش‌فعالی همراه با نقص توجه (ADHD) یکی از اختلالات شایع نوروتکامل (عصبی–رشدی) است که کودکان و بزرگسالان را تحت تأثیر قرار می‌دهد. این اختلال با الگوهای پایدار بی‌توجهی، بیش‌فعالی و تکانشگری مشخص می‌شود و می‌تواند عملکرد روزمره، یادگیری و روابط اجتماعی فرد را مختل کند. اگرچه ADHD اغلب در دوران کودکی تشخیص داده می‌شود، اما در صورت عدم درمان، ممکن است تا نوجوانی و بزرگسالی ادامه یابد. علائم شایع این اختلال شامل ناتوانی در تمرکز، فراموش‌کاری، بی‌نظمی، بی‌قراری، قطع صحبت دیگران و ناتوانی در به‌پایان رساندن وظایف است. کودکان مبتلا به ADHD ممکن است در مدرسه دچار مشکل شوند، در حالی که بزرگسالان با چالش‌هایی در محل کار یا مدیریت مسئولیت‌های روزانه روبرو می‌شوند. تشخیص و مداخله زودهنگام اهمیت زیادی دارد. ADHD معمولاً توسط روانپزشک، روانشناس یا متخصص اطفال با استفاده از ارزیابی‌های رفتاری، مصاحبه‌های بالینی و بررسی سابقه پزشکی تشخیص داده می‌شود. گاهی این اختلال با اضطراب یا اختلالات یادگیری اشتباه گرفته می‌شود، بنابراین ارزیابی حرفه‌ای ضروری است. درمان ADHD معمولاً شامل ترکیبی از رفتاردرمانی، آموزش والدین، تغییر سبک زندگی و در برخی موارد دارودرمانی (مانند داروهای محرک یا غیرمحرک) است. حمایت روان‌پزشکان، معلمان و اعضای خانواده نقش مهمی در کنترل علائم دارد.
اگر شما یا فرزندتان علائمی از بیش‌فعالی و نقص توجه دارید، در مراجعه به روانپزشک یا متخصص سلامت روان تردید نکنید. با برنامه درمانی مناسب، افراد مبتلا به ADHD می‌توانند زندگی موفق و رضایت‌بخشی را تجربه کنند.
