سندرم تونل کارپال (CTS) وضعیتی است که در اثر فشردگی عصب مدیان هنگام حرکت از طریق تونل کارپ در مچ دست ایجاد می شود. این فشرده سازی می تواند منجر به علائمی مانند درد، بی حسی و گزگز در دست و انگشتان شود.
تزریق سندرم تونل کارپال یک گزینه درمانی رایج برای کاهش این علائم است. مکانیسم
تزریق برای سندرم تونل کارپال معمولاً شامل تجویز یک داروی کورتیکواستروئیدی به طور مستقیم در تونل کارپال است. این داروی ضد التهابی به کاهش تورم و فشار روی عصب میانی کمک می کند و درد و ناراحتی را تسکین می دهد.
روش:
روش تزریق تونل کارپال شامل موارد زیر است:
آماده سازی: ناحیه اطراف مچ دست تمیز و استریل می شود تا از عفونت جلوگیری شود. بی حسی موضعی ممکن است برای بی حس کردن محل تزریق انجام شود.
تزریق: با استفاده از یک سرنگ و سوزن، داروی کورتیکواستروئید به داخل تونل کارپال تزریق می شود. پزشک ممکن است از راهنمایی های تصویربرداری مانند اولتراسوند برای اطمینان از قرار دادن دقیق تزریق استفاده کند.
مراقبت های پس از تزریق: ممکن است به بیماران توصیه شود پس از تزریق به مچ دست استراحت دهند و از فعالیت هایی که می توانند علائم را تشدید کنند اجتناب کنند. ممکن است برای کاهش تورم از کیسه یخ استفاده شود. فواید
تسکین درد: تزریق کورتیکواستروئید می تواند با کاهش التهاب و فشار روی عصب میانی، تسکین درد قابل توجهی را ارائه دهد.
بهبود عملکرد: بسیاری از بیماران پس از تزریق، بهبود عملکرد دست و کاهش علائم را تجربه می کنند. غیر جراحی: تزریق یک گزینه درمانی غیر تهاجمی است که می تواند به تاخیر یا جلوگیری از نیاز به جراحی کمک کند.
خطرات و عوارض:
عفونت: اگرچه نادر است، اما خطر عفونت در محل تزریق وجود دارد.
واکنش آلرژیک: برخی از بیماران ممکن است واکنش آلرژیک به دارو را تجربه کنند.
درد یا ناراحتی موقت: درد یا ناراحتی خفیف در محل تزریق شایع است و معمولاً خود به خود برطرف می شود.
اثربخشی:
اثربخشی تزریق تونل کارپال در بین افراد متفاوت است. برخی از بیماران تسکین طولانی مدتی را تجربه می کنند، در حالی که برخی دیگر ممکن است به چندین تزریق یا درمان های اضافی نیاز داشته باشند. در مواردی که علایم علیرغم تزریق ادامه دارند، گزینه های جراحی مانند جراحی آزادسازی تونل کارپال ممکن است در نظر گرفته شود.
